உடல்மொழி என்பது சொல்லிலாத் தகவல்தொடர்பு வகையாகும், இது உடலின் நிலை, சைகைகள் மற்றும் கண்ணின் அசைவுகள் ஆகியவை உள்ளிட்டதாகும். மனிதர்கள் அது போன்ற சைகைகளை விழிப்புணர்வின்றி அனுப்பவும் புரிந்துகொள்ளவும் செய்கின்றனர்.
மனிதர்களின் தகவல்தொடர்பில் 93% உடல்மொழியும் சொல்லல்லாத கூறுகளுமே பங்களிக்கின்றன, மொத்த தகவல்தொடர்பில் 7% மட்டுமே சொற்களாலான தகவல்தொடர்பாக உள்ளது[1] – இருப்பினும், இந்தப் புள்ளிவிவரங்களின் மூலமாக விளங்கும் 1960 ஆம் ஆண்டு காலத்திய பணித்திட்டத்தை வழங்கியவரான ஆல்பர்ட் மெஹ்ராபியன், இவையே பண்பு நிர்ணயித்தலில் ஏற்பட்ட பிழை எனக் குறிப்பிட்டுள்ளார் [2] (மெஹ்ராபியன் விதிகளின் தவறான புரிதல் என்பதைக் காண்க). பிறர் “புரிந்துகொள்ளும் அர்த்தங்களில் 60 மற்றும் 70 சதவீதத்திற்கிடையே உள்ளவை சொல்லிலா நடத்தைகளினாலேயே புரிந்துகொள்ளப்படுகின்றன” என உறுதியாகக் கூறுகின்றனர்.[3]
உடல்மொழியானது ஒரு மனிதனின் மனோபாவம் அல்லது மனநிலை ஆகியவற்றை அறிந்துகொள்ள உதவக்கூடிய வகையில் குறிப்புகளை வழங்கலாம். எடுத்துக்காட்டுக்கு, அது முரட்டுத்தனம், விழிப்புணர்வு, சலிப்பு, தளர்வான நிலை, இன்பம், கேளிக்கை போன்றவற்றையும் இன்னும் பல மனநிலைகளையும் உணர்த்தலாம்.

அஞ்சுமன் அறிவகம்